Szukaj
Close this search box.
Blog Afrykański Kawałek Afryki

Afrykańczycy nazywali ją Lwicą Blixen

18 listopada 2019

Prze­pięk­na, mądra książ­ka ponad­prze­cięt­nie inte­li­gent­nej kobie­ty, świa­do­mej i odważ­nej. Któ­ra samot­nie żyjąc w Afry­ce sprzed stu lat, wal­czy o prze­trwa­nie swo­jej far­my, polu­je, lata samo­lo­tem, pije, pali, gotu­je, wyda­je przy­ję­cia, kocha. Gdy lwy ter­ro­ry­zu­ją oko­li­cę i nawet męż­czyź­ni boją się z nimi zmie­rzyć, Karen mówi: „Chodź­my, zary­zy­ku­je­my nie­po­trzeb­nie życie. Bo jeże­li życie ma jakąś war­tość, to pole­ga ona na tym, iż jej nie ma. Frei lebt wer ster­ben kann. Wol­ny żyje ten, kto umie umrzeć”. 

Karen Blixen, Pożegnanie z Afryką

Czer­pie z życia peł­ną pier­sią: „Za każ­dym razem, gdy wzno­si­łam się w górę samo­lo­tem i patrząc w dół zda­wa­łam sobie spra­wę z ode­rwa­nia od zie­mi, mia­łam uczu­cie takie, jak po doko­na­niu wiel­kie­go, nowe­go odkry­cia. A więc to tak – myśla­łam. – O to cho­dzi­ło. Teraz rozu­miem wszyst­ko”.

Głę­bo­kie por­tre­ty i barw­ne histo­rie ludu Kiku­ju­sów, z któ­ry­mi Karen Bli­xen spę­dzi­ła w Afry­ce 20 lat, nie mają sobie rów­nych w literaturze.

Karen Blixen, 1913 r., Wikimedia Commons
Karen Bli­xen, 1913 r., Wiki­me­dia Commons

To nie jest tak, że miło­ści przed­sta­wio­nej w fil­mie Syd­ney­’a Pol­lac­ka w książ­ce nie ma. Jest, ale przed­sta­wio­na ina­czej, dys­kret­niej, dru­go­pla­no­wo. Bo o czym, jak nie o miło­ści świad­czą sło­wa Karen, któ­ra z wiel­kim poświę­ce­niem pocho­wa­ła Deni­sa w uko­cha­nym miej­scu w górach, mimo że ten na nie­dłu­go przed tra­gicz­ną śmier­cią odszedł do innej? „Gdy już opu­ści­łam Afry­kę, Gustav Mohr napi­sał mi o dziw­nym zda­rze­niu, któ­re zaszło na gro­bie Deny­sa. Nigdy nie sły­sza­łam o czymś podob­nym. »Masa­jo­wie – pisał – donie­śli komi­sa­rzo­wi okrę­gu Ngong, że wie­le razy o wscho­dzie i zacho­dzie słoń­ca widy­wa­li lwy na gro­bie Finch-Hat­to­na w górach. Przy­cho­dzi­ły tam lew i lwi­ca, sta­wa­ły przy gro­bie lub kła­dły się na nim, dłu­go tam pozo­sta­jąc«”.

Denys Finch Hatton, Wikimedia Commons
Denys Finch Hat­ton, Wiki­me­dia Commons

Karen Blixen, Pożegnanie z Afryką, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 2019

9/10

Inna opo­wieść o roman­sie Karen i Deny­sa jest opi­sa­na w bio­gra­fii Beryl Mar­kham.

O zupeł­nie innym kolo­nia­li­zmie w Kenii nato­miast prze­czy­ta­cie we wstrzą­sa­ją­cej książ­ce, nagro­dzo­nej Pulit­ze­rem, tutaj.

Podziel się:

Skoro nogi Cię tu przyniosły, to idź krok dalej i wesprzyj naszą pomoc Afryce :)

Facebook
Twitter
Wydrukuj
Soledad Romero Mariño, Raquel Martin, Afryka

Przebogaty biedny kontynent

Czy na 48 stro­nach książ­ki dla dzie­ci da się przed­sta­wić kon­ty­nent, skła­da­ją­cy się z 55 kra­jów? To prze­cież mniej niż stro­na na jeden kraj! 

Żeby mieć kogoś, kto by mnie szukał

Do pew­ne­go momen­tu wszyst­ko szło gład­ko, do pew­ne­go momen­tu Yeji­de z Nige­rii mogła być Mary czy Kasią z dowol­ne­go zachod­nie­go kra­ju. Stu­dia, wła­sny nie­wiel­ki biz­nes, pra­ca, dom wynaj­mo­wa­ny (i opła­ca­ny po poło­wie) z uko­cha­nym mężem. Wszyst­ko to runie, gdy mło­da mał­żon­ka nie będzie mogła zajść w ciążę.

konrad-piskala-sudan

To Bóg nalewa tu wodę

Piska­ła nie jest pro­ro­kiem, ale jest bystrym obser­wa­to­rem. Prze­wi­dział to, co (kil­ka lat po wyda­niu jego książ­ki) dzie­je się teraz w Suda­nie: “W Afry­ce woj­ny się nie koń­czą, one przy­ga­sa­ją, tlą się, aby nagle ogar­nąć pół kra­ju albo kraj sąsied­ni czy nawet tery­to­rium kil­ku państw. To dal­szy ciąg tej samej peł­za­ją­cej wojny”.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *