Słowem jest wiatr

Szu­kać kawał­ka mete­ory­tu na kamie­ni­stej pusty­ni brzmi jak kom­plet­ny absurd.
A jed­nak.

Fran­cu­sko-maro­kań­ski doku­ment por­tre­tu­je dwóch męż­czyzn: koczow­ni­ka i naukow­ca. Obaj prze­cze­su­ją pusty­nię, szu­ka­jąc mete­ory­tów, a znaj­du­ją odpo­wiedź na odwiecz­ne pyta­nia o miej­sce czło­wie­ka w kosmosie.

Moham­med ma rodzi­nę na utrzy­ma­niu. Sprze­daż zna­le­zio­nych mete­ory­tów to dla nie­go spra­wa życia lub śmier­ci. – Chodź­cie, pano­wie! Zro­bi­my jesz­cze 30 km i zoba­czy­my, czy coś znaj­dzie­my – zde­ter­mi­no­wa­ny zachę­ca kole­gów, któ­rzy opa­dli z sił.
Wpa­da w obse­sję: twier­dzi, że sły­szał, jak mete­oryt spa­da na zie­mię. Kole­dzy sta­ra­ją się go odcią­gnąć od poszu­ki­wań: “wyjedź z tego wygna­nia, wra­caj do rodzi­ców”. Ale ten odpo­wia­da, że nie wró­ci do rodzin­ne­go domu z pusty­mi ręka­mi.
Dru­gi z męż­czyzn – Abder­rah­ma­ne – to nauko­wiec, szu­ka­ją­cy na pusty­ni mate­ria­łu do swo­ich badań.

“W tej ciszy, co miesz­ka na pusty­ni, sło­wem jest wiatr, a odde­chem zaś zaświaty”.

Ten film to medy­ta­cja. Ducho­wa podróż przez suro­we kra­jo­bra­zy, któ­re zapie­ra­ją dech w piersiach.

Stan wiecznego powtarzania

Widz wsią­ka w sza­rą pusty­nię, chło­nie ocza­mi nie­koń­czą­ce się kadry, a głos nar­ra­to­ra sączy mu w ucho man­trę wiecz­ne­go poszukiwacza:

“Widzie­li­ście to już wcze­śniej. Te same kro­ki, ten sam roz­bie­ga­ny wzrok. To jak czer­pa­nie ze stud­ni, gdy się jest spra­gnio­nym, a stud­nia robi się tyl­ko głęb­sza. Stan wiecz­ne­go powtarzania”.

albo:

“Ci, któ­rzy nie zna­leź­li – zosta­li w nie­pew­no­ści. Wszy­scy jeste­śmy więź­nia­mi wła­snych pragnień”.

Doku­ment jest pełen biblij­nych obra­zów. W koń­cu ta księ­ga powsta­ła w kul­tu­rze ludzi pusty­ni. Jest więc: owca, któ­ra zagi­nę­ła (“Niech Bóg ją przyj­mie do sie­bie, śmier­ci nic nie powstrzy­ma”), życie w namio­tach, czer­pa­nie wody z pustyn­nej stud­ni. Pozna­je­my dźwięk towa­rzy­szą­cy strze­la­niu z procy.

A na koniec zosta­wiam Was z takim cyta­tem z filmu:

“Mija­ły tygo­dnie wędrów­ki, umysł się roz­pro­szył, prze­cież osta­tecz­nie wszy­scy spa­da­my z nieba”.

Cząst­ki nie­ba, reż. Adna­ne Bara­ka, Fran­cja, Maro­ko, 2022 

doku­men­tal­ny, 1 godz. 25 min.

festi­wal Mil­le­nium Docs Aga­inst Gravity

8/10