Szukaj
Close this search box.
Blog Afrykański Kawałek Afryki

Film – radość dla oczu

28 lutego 2020

Wizu­al­ne arcy­dzie­ło z Gha­ny, a wypro­du­ko­wa­ne na low (a wręcz micro) bud­ge­cie i zagra­ne przez natursz­czy­ków. „Pogrzeb Kojo” to pierw­szy gha­nij­ski film na Net­fli­xie 🙂 Suk­ces, od któ­re­go gęba się śmieje 🙂

Film z cyklu „Bie­rzesz dowol­ny kadr, opra­wiasz w ram­kę i wie­szasz na ścia­nie”. Np. ten kadr:

Blitz Bazawule, Pogrzeb Kojo, The Burial of Kojo
Blitz Baza­wu­le, Pogrzeb Kojo

Albo ten:

Blitz Bazawule, Pogrzeb Kojo, The Burial of Kojo

Albo taki:

Blitz Bazawule, the burial of Kojo, pogrzeb kojo

Ten film to radość dla oczu. Moje gał­ki oczne wyszły z kina wygłaskane 🙂

Fabu­łą jest pro­sta – rodzi­na prze­pro­wa­dza się z wio­ski do duże­go mia­sta. Idzie nowe, idą zmia­ny. Wyda­rze­nia oglą­da­my ocza­mi dziew­czyn­ki, w któ­rej gło­wie mie­sza­ją się świat rze­czy­wi­sty z nad­na­tu­ral­nym. Poja­wia się tajem­ni­ca i dra­ma­tycz­ne wypad­ki. Tata znika…

Tro­chę thril­ler, tro­chę baj­ka, tro­chę dra­mat o dora­sta­niu i pozby­wa­niu się pierw­szych złu­dzeń. Dla każ­de­go z tych ele­men­tów war­to było zoba­czyć ten film, a dla tych zdjęć – war­to by było zapła­cić kolej­ne 24 zeta 🙂

Wszyscy jesteśmy tacy sami:)

Praw­da jest taka, że ten film mógł powstać wszę­dzie. To bar­dzo uni­wer­sal­na histo­ria. Dla mnie mówi o tym, jak poczu­cie winy – gdy nie­le­czo­ne, skry­wa­ne, ale wręcz hołu­bio­ne – potra­fi czło­wie­ka zniszczyć.

Myślę też, że to dobre zakoń­cze­nie tego­rocz­ne­go festi­wa­lu fil­mów afry­kań­skich Afry­ka­me­ra: uni­wer­sal­na histo­ria, któ­ra mogła wyda­rzyć się wszę­dzie. To taka pro­sta praw­da, któ­rej nigdy za wie­le: wszy­scy, wszę­dzie, w każ­dym zakąt­ku świa­ta, jeste­śmy taki­mi samy­mi ludźmi 🙂

No może poza auto­rem fil­mu, któ­ry jest czło­wie­kiem wyjąt­ko­wym 🙂 To Blitz Baza­wu­le – muzyk, raper, pro­du­cent muzycz­ny, fil­mo­wiec i arty­sta wizu­al­ny, zna­ny też jako Blitz the Ambas­sa­dor. Ten, uro­dzo­ny w Gha­nie arty­sta, obec­nie miesz­ka w Nowym Jorku.

Popa­trz­cie na nie­go w cza­sie wystę­pu na TED2016:

Blitz Baza­wu­le, Pogrzeb Kojo, The Burial Of Kojo, Gha­na/USA 2018, 80 min.

8/10

Nagro­dy i festi­wa­le: FF Urban­world 2018 – naj­lep­szy film fabu­lar­ny, Pan Afri­can Film Festi­val 2019, AFF Luxor 2019 – naj­lep­szy film fabularny

Widzia­ny w ramach festi­wa­lu Afry­ka­me­ra

Podziel się:

Skoro nogi Cię tu przyniosły, to idź krok dalej i wesprzyj naszą pomoc Afryce :)

Facebook
Twitter
Wydrukuj
Unyime Linus Etuk 2 zajawka

Sztuka to moje okno na świat

Dzię­ki dobrym ludziom z Pol­ski przed laty mło­dy arty­sta z Nige­rii, Uny­ime Linus Etuk, mógł roz­wi­nąć swój talent malar­ski. Teraz ze swo­imi pra­ca­mi przy­jeż­dża do Pol­ski na wysta­wy w Gdy­ni i War­sza­wie. Ale tak­że po to, by wes­przeć zbiór­kę pie­nię­dzy dla dzie­ci z Mada­ga­ska­ru, będą­ce pod naszą opieką.

Odnajdziesz nowy, nielepszy, świat

Siłą fil­mu jest zde­ter­mi­no­wa­ny głów­ny boha­ter, któ­ry jed­nak nie jest posta­cią jed­no­znacz­ną. Mło­dy etno­log z Ber­li­na w cza­sach naj­ciem­niej­sze­go kolo­nia­li­zmu jedzie do Afry­ki wraz z eks­pe­dy­cją wojen­ną. Ma pro­wa­dzić bada­nia. Przy­cią­ga go tam jed­nak coś inne­go. A raczej ktoś inny.

Ta woda zrobiła się czerwona

Gdy pierw­szej sce­nie fil­mu (zja­wi­sko­wa dziew­czy­na, w bia­łej sukien­ce i o wło­sach przy­bra­nych kwia­ta­mi) towa­rzy­szy pod­pis: ‘Rwan­da, 1997’ – widz wie, że zaraz kon­wen­cja dra­ma­tycz­nie się odwró­ci. Trzy lata po ludo­bój­stwie w tym kra­ju nie ma miej­sca na sie­lan­ko­we obrazy.

Jedna odpowiedź

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *